Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Kendi mevsimini yaşar insan,
Yağmuruda,
Karıda,
Boranıda kendinedir...
Belki de en büyük yanılğım seninle aynı mevsimi yaşayabilme ihtimali üzerine kurmuştum...
Yediveren gülleri gibi yaşamam için,tekrar boynumun vurulması gerekiyordu..
Başıma ellerin uzanırken dünyanın en lezzetli ölümünü tadacaktım..
O ince,
O kar beyaz parmakların,
O kör bıçağın budadığı bir ağaç gibi yeniden yaşama tutunacaktım
Şimdi erezyona uğramış toprak gibiyim
Kalbim, sokak fenerleri gibi yapayalnız
Bir sihri,
Bir büyüyü,
Aşkı en çok sevilenler bozarmış...
Yoksa kim dokunabilirdi bu sevdaya
İnsan kendini affetmeden tanrıdan nasıl bağışlanma isteyebilir ki?
Ben kendime düşmanım
Fırat nehri gibi yıllarca aktığım yerleri bulamadım,
Suyumu toprağına getiremedim..
En çok posta güvercinlerine küstüm
Sonu üç nokta ile biten mektuplara...
Uzakta durmalıydım
Bir gölge gibi,
Zararsız,
Cansız,
Edilgen bir şekilde..
Yakıştıramadım yaşamının kıyısında durmayı,
Hikayende edepsiz bir ünlem olarak kalmayı...
İstedim ki kendi elinden tutasın
Hikayeni kendin yazasın...
Biliyorum işte,
Senin nazarında birkaç iyi cümlelik yabancı çehreydim..
Derdinin ortasında masum bir haz olarak kalacaktım..
Aşk denilince adım aklına düşmeyecekti
İçin titremeyecek,
Yüzün kızarmayacak
Kalbin hızlı hızlı atmayacaktı..
Aşık denilince masum bir pişmanlık ve tuhaf bir acıma hissiyle adım düşecekti aklına...
Birkaç soru ile kaybettiğin şeyin değerini anlayacaktın
Bir anımı?
Düş mü?
Hayal mi?
Sır mı olduğumu düşünecektin?
Belki de yıllar sonra bir ayna karşında yüzünde izler
Veya bulaşık yıkarken mutfağında yitik bir şiir gibi düşecektim dilinin ucuna
Kimdi?
Nerede yaşıyor?
Beni hala seviyor mu? diye…
Kendine iyi bak sevdiğim
Her mevsim sevileceksin...
