Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Biraz dinlendikten sonra hemen karşılarındaki geçiti aşıp Arpalık düzüne geçtim. Orada da Antalyalı başka bir ekiple karşılaştım. Minibüsle buraya kadar gelmiş kamp atmışlardı. Beşi kadın dokuz kişi olan ekibin amacı sabah Büyükdemirkazık’a gitmekti. Onlar sekiz, dokuz saate zirve yapıp döneceklerini söylese de ben oniki saatten önce dönemezsiniz dedim. Bu ekiple daha da uzun sürmesi kesin gibiydi ama şevklerini de kırmak istemedim.
Traktör yolundan yürüyerek dağevine döndüm. Gezi dört buçuk saat sürmüştü.
Akşam ilk dağcılarımızdan ve dağcılığın yayılmasında çok emeği bulunan Faruk hocanın anılarını dinledik. Türk dağcılığının nerelerden geldiğini, ne zorluklar yaşadığını o dönemde çekilmiş fotoğraflar eşliğinde anlattı. Arada Demirkazık’a yaptıkları çıkışı da anlattı. Aklımdan “o insanlar bu imkansızlıklar içinde çıktıktan sonra biz niye çıkamayalım” diye geçirdim.
Aslında çıkış ve iniş çok zor değildi. Fakat büyük bir boşluk hissi olduğundan her türlü ihtimale karşı ip açıp emniyet almak gerekiyordu. Bir hafta önce gelen arkadaşlarım da ip açmışlardı ve bana da tavsiye etmişlerdi. Burada bulanan bir arkadaşımda ip olduğunu sanıyordum, getirmediğini duyunca hüsrana uğradım. Oraya ipsiz çıkmak ve inmek sorun olabilirdi, dağı bu yüzden gözümde büyütüyordum.
