Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
ლ Bir Ömürsün İstanbul ლ
Kesilmiş suların
akmayan pınarında
seni düşlerken,
ruhumu eriten
içimde tüten bir şey
beni amansız yakalar
senden uzak kaldığım ellerde.
Bir garip teneffüs içinde
takvimlere yazarken adını,
tanımadığım kırık telli duygular
bahar saflığında uyanmayıp
içimdeki çocuğun feryadını dindiremedi,
ogün bugün…
Bakışın, gönlümde ne yaralar açıyor
uçsuz bucaksız gökyüzü, martılar
ve huzur veren mavin,
ırmağın denize olan hasreti gibi
dün bıraktığın yerde
kalemimi tutar,
içimde saklanmış berdel edilen duygular
yeniden kendine gelene dek!
Hayatın müşfik bakışları arasında
çocukluğumun sende yitirdiği
deli dolu, o kedersiz yıllar,
sana olan aşkımı büyüttü
Fatih'in dört elle sarıldığı
huzur sarayında.
Varlığınla türkü tutturduğum
dopdolu hayatın, yok mu?
beni sana ulaştıran
gönlümü hoş tuttu,
dertten, tasadan uzak alduvağında.
Yaşamı -özlü sözlü kılan
çok zevk aldığım uğraşlarım var yaa,
senden ayrı yol alamadı,
duyguların, hayallerin
ruh çalkantılarımı
tuval yerine kağıda aktaran çizgilerinde
hep sen varsın çünkü! !
Ömrüm,
İlk buluştuğumuz
sarmaştığımız o yerde
güneş ve sıcaklığıyla yaşıyor sanki,
bir esinti sarhoşluğu
hasta gönlüme ilaç
surların önüne beni alıkoyuyor.
Bilmem, bu hasret ne zaman bitecek?
doğrusu bilmiyorum,
gerçek olan gözlerim doldu,
beni deli eden
yalnızlığımla avunadurayım,
yüzüme yapışmış gibi
göz kapaklarıma inen kavgada
serdarın nağmesiyle
yenik düşmeyeceğim kesin
bu gönül, bu sevda
bende kaldığı sürece ey istanbul! !
Aksaray/21 Mart 2010
Gökmen Yılmaz Erdem
