Umut(suzluk) içinde geçen günlerim,
Mısraların arasında kaybolan gözyaşlarıma benziyor...
Sen diye başlayan her söz,
Ömrüme bir nefes daha borçlanıyor…
Ben yine her cümle arasında seni susarım… Zaten sustuğum kelimeler değilmiydi, seni bilmediğim kentlerde özleten… Biliyorum ben yine sensizliğin ertesi, seni özleyeceğim… Parmak uçlarına bıraktığım aydınlık geceler şimdi beni en bilmediğim karanlıkların içinde, kendimle sınıyor… Hangi vakit aklıma düşsen, şair portresi bir yüreğe yaslanır umutlarım… Seni düşünürüm, aklına hiç gelmediğim anlarda… Ağlamayı becerebilsem, belkide ardından döktüğüm gözyaşlarıyla bir çiçeğe yeniden hayat verebilirdim, kendine gözlerini kapatan yüreğimin sessizliğinde… Kalabalığında kendimi kaybettiğim bu kent, en çokda sensizliği hatırlatıyor bana… Parmaklarımdan sızan hüzünlerimle her kapı ardında olmayan varlığınla avutuyorum kendimi… Zaten sen değilmiydin, her cümle arası dudaklarıma adını yasaklayan…
Molalarında seni özlediğim her kent, aklını yitirmiş bir şairin sözleriyle yeniden öldürüyor beni… Tekrarı olmayan intiharlar ne seni getiriyor, nede seni benden koparıyor… Suçlusu sensin demiyorum bu ölüm senaryolarının… Ama suçlusu sensin… Ayrılığa uzattığın gri bir mendille, kendini benden saklama oyunları oynadın… Hangi karanlığın içerisinde beni unuttun… Yeniden bulamıyorum kendimi… Sen yinede iyi bak, beni unuttuğun uykuların arasında yanı başında seni bekleyen o saf çocuğun yüreğine…
..
Artık sana baktıkça, görmek istediğim gözlerin benimle olan alakasını kesmiş durumda... Başka şeylerle ilgileniyorsun... Mesela, sağ elindeki kalemle beni çizerken, sol elinde tuttuğun silginin yavaş yavaş beni sildiği gibi... Düşünmem gereken onca şeylerin arasından seni seçmem bir tesadüf olmasa gerek, ki seni sevmemde buna dahil.. Oysa, duymaya çok heveslendiğim bir çift cümleydi 'seni seviyorum'... Bir dilim çikolatanın dudaklarıma bulaşması gibi birşeydi bunu duymak...'Senden'... Belki şair değilim ama onca cümlenin altında senden bahsetmek bile bana kendimi bir nebzede olsa şair hissettirmişti.. Nedenini bilmediğim halde aynı soruyu sorup duruyorum kendime, ki seni saatler öncesinde bir çift göze anlatmış olmam garipsenebilir... Seni tanıdığımdan beri, kelimelerimin aşkla süslenmiş olması güzel olsa gerek, farkındayım aslında bunun.. İçinde sen geçen herşey ömrüme yeni bir tat katıyordu ama ben senin için böylemiydim... Seni seviyorum derken, dudaklarına çikolata bulaşmışmıydı hiç ya da aynaya baktığında kendini gülerken yakalıyormuydun? ... Üç nokta bırakıyorum cümlelerimin ardından, gün ağardığında devam etmeyi düşünerek... Ya mutlu gelir sonu, ya da sol elindeki silgi beni tamamen silmiş olur... 'Gri'
..
Yaşam dışı bir gerçeğin ortasında kendimi ararken anladım,
Bu gri yalnızlığın bana neden bu kadar bağlı olduğunu…
Aslında herkes içinde ki bilinmeyen yalnızlığın,
Kendine yabancı olduğunu düşünür,
Oysa ben yalnızlığımın,
Bana bir beden fazla gelen aşktan sonra sahip olabildiğim en iyi şey olduğunu karar vermiştim,
Hiçbir anlam veremeyip gidişlerini izlediğim sevdiklerimin ardından…
..
