Hazan adı üstünde hüzün ayıdır, yavaş yavaş havaların soğumaya başladığı, ağaçların sararıp solmaya başlayan yapraklarının dökülmeye başlayıp çıplak kalmasıyla, tam tersine insanların sarınıp sarmalandığı, gri ve kasvetli, sanki ağlamaklı olan bir ruh hissiyatının, hakim olduğu günlere adım atmakta tüm canlılar... Hep hüzün ve ayrılık mevsimi olarak, duyumsamışımdır ve sevmişimdir hazanı. Romantizmi ve doyasıya yaşanabilecek aşklar barındırır yüreklerde. Sonbaharı aşk hüznünde yaşamayı seviyorum. Aşkın baladını dinliyorum hazanın bozkır yüreğinde. Buruk bir mutlulukla seyre dalıyorum evreni ve kucaklıyorum insan coğrafyasını...
..
Hazan mevsiminin ilk günleri, gittikçe usul usul havalarda değişim kendini göstermeye başlıyor. Özellikle geceleri daha serin ve sessizleşmekte. Ağaçlardaki yapraklar doğal döngüleri içinde sarıya durmaya hazırlanıyor. Hazan rüzgarları sarı acımtırak hüzün dolu şarkılar, şiirler daha bir hüzünlü söyleniyor, yaşamın bütün tınılarında bir yalnızlık, bir çıplaklık var, ağaç dalları gibi, biten aşklar gibi... Doğada yaprak dökümü var, tüm ayrılıklar gibi...
Her hazan mevsiminde nedenini bilmediğim bir duygu seli alır götürür beni. Çok derin tarifsiz yoğunlukta, duygu sellerinde sürüklenip durur yüreğim.
Yaşamda herşey tozlu ve gri gözükür, en uzak bir dağın silueti bir kor olur yakar bedenimi...
İçsel bir dönüş yaşanır tüm varlıklarda, bir iç hesaplaşma mevsimi gibidir hazan... PIRIL PIRIL GÜNEŞLİ GÜNLERİN SON DEMLERİ YAŞANIYOR BEN YİNE AMANSIZ BİR HASTALIĞA TUTULMUŞ GİBİ, HAZAN YELKENLİSİYLE FIRTINALARDA KAYBOLMAKTAYIM. HAZAN HÜZNE VURURKEN SAÇLARINI...
..
Kuzey rüzgarları durmadan kar getiriyor.
Kuzeyde sade kar mı var?
Neden gelmiyor sanki?
Fesleğen kokan rüzgarıyla karlar getiren yar...
Flu duruyor bu kent,
Soluksuz sokaklar,
Heryer nasılda kurşini gri,
Kuzey rüzgarı hep gri karlar getirmekte...
..
