Gri Uğultu Şiiri - Nihat Akarslan

Bu dizelerin hikâyesi, dışarıdan gelen bir fırtınadan çok içeride kopan bir gürültüye aittir. Kirpiklerin “görünmesini zorlaştırması”, dünyaya kapalı gözlerden ziyade görmek istemeyen bir bilinci anlatır. Şair bakmaktan kaçmaz; tam tersine, fazla gördüğü için kısar gözlerini. Kirpikler bir perde gibidir: Korur ama aynı zamanda bulanıklaştırır. Hakikatle arasına bilinçli bir sis çeker. Şimşekler “üstsüz” ve “hayasızdır” çünkü doğa burada ölçü tanımaz. Bu bir erotizm değil; çıplak gerçekliktir. Şimşek örtünmez, izin istemez, utanmaz. Bir anda parlar, her şeyi açık eder. Şairin rahatsızlığı da buradan gelir: Gerçekler fazla açıktır, fazla serttir. Bu yüzden ahlaki bir sıfatla değil, insanın savunma refleksiyle tanımlanırlar. “Büyük uğultular var, haber kim?” dizesi, çağın gürültüsüne yöneltilmiş bir sorudur. Ses vardır ama kaynağı belirsizdir. Herkes konuşur, kimse haber vermez. Bilgi dolaşır ama anlam ulaşmaz. Şair, duyduğu şeyin haber mi, söylenti mi, iç ses mi olduğunu ayırt edemez hâle gelmiştir. Son dizede her şey yerine oturur: “Ağır kulaklarıma griler hâkim.” Bu bir sağırlık değil, bir yorgunluk sağırlığıdır. Kulaklar ağırdır çünkü çok şey taşımıştır. Siyah-beyaz netliği yoktur artık; iyi-kötü, doğru-yanlış ayrımı silinmiştir. Geriye yalnızca gri kalır. Ne tamamen karanlık ne de aydınlık. Tam karar verilemeyen bir hâl. Bu şiir, görmenin zorlaştığı, duymanın ağırlaştığı bir anın kaydıdır. Dünya bağırıyordur ama anlam fısıldıyordur. Şair ise tam ortasında durur: Gözleri yarı kapalı, kulakları dolu, ve griye teslim.