Gri Hayatın Lacivert Gözleri

Şimdi çok iyi anlıyorum,
Emeklerim, çabalarım,
Uykusuz gecelerim hep boşunaymış.
Sen bana hiç gelmemişsin ki,
Ben boşuna beklemişim kapı önlerinde,
Cam kenarlarında,
Yağmurlarda boşuna beklemişim.

Şimdi sana verdiğim emeklerime,
Seni koyduğum yerlere öyle çok pişmanım ki...
Keşke görebilseydim üvey bakışlarını,
Duyabilseydim başkalarına dönen dilini.
Meğer ben ne körmüşüm,
İki güzel kelimeyi sevgi sanmışım.
Senin suçun yok,
Sevgisizliğimin gözü kör olsun!

Şimdi ne yapsam nafile,
Geriye dönüp de izlerini silsem,
Yüreğimde açtığın yarayı sarabilir miyim?
O eski ben değilim artık,
Sana inanan, uğrunda harap olan ben,
Şimdi küllerinden doğmayı öğreniyorum.

Kurumuş bir dal gibiyim,
Ne çiçek açıyorum
Ne de çiçek açmaya umudum var.
Yaralarımdan yara aldım,
Umutlarımdan vuruldum.

Oysa sadece bir yar istemiştim;
Gözbebeklerine bakıp şarkı söyleyeceğim,
Başımı dizlerine koyup huzurla uyuyacağım
Bir yar...
Nereden bilirdim ki
Yar, yara olacak?

Şimdi bantlar ardına gizlesem de yaralarımı,
Hâlâ kanıyor…
Öyle derin ki cam oyuklarım,
Biliyor gözlerimi gözyaşlarım.
Ustura ağzında kelimeler,
Papatyanın yere düşerken söylediği son sözler gibiyim...
Yani anlamsız.

"Seviyor…"
Papatyalar bile yalancıyken,
Gerçek aşkı yaşadığımı düşünmemin adı ne?

Okyanusun ortasındaki bir kaya parçası gibi yalnızım,
Dağ eteklerindeki kar kadar imkânsız mutluluk artık.
Ve uçurumun dibindeki gül kokuyor avuç içlerim.
Küçük bir mola dediğim dejavu anlarındayım,
Yine çalınıyor tuvalimden renklerim,
Ve ben sadece bakıyorum,
Gri hayatın lacivert gözlerine…
11.03.2025 10:42