Gri Dumanlar Altında Şiiri - Rüstem Badı ...

Bir dağ gibi dikilirim önüme dizilen haksızlığın,
Kara toprakta çatlamış nasırlı eller,
Taşlar bıçak gibi yüreğime saplanır,
Fukaralığın yasını tutar buğday başakları.

Bir çocuğun gözlerinde soğuk gece,
Köşe başında kırılmış bir hayal,
Sırtlanmış garibanın yükünü omuzlarımda,
Belki de ömrümden silip götüren bu devran,
Tozlu bir yolun sonunda durur usulca,
İnceden inceye sızdırır sinesine dert yükünü.

Bak şu halkın sofrasına; kuru bir dilim ekmek,
Tabağında unutulmuş bir damla zeytin yağı,
Ve gözlerinde derin, unutulmaz çizgiler.
Sanki ömrü, çeliğin soğuk dişlerinde erimiş.
Tarih kitaplarında yazmayan, ama taşlara kazınan,
Sessiz feryatlar, yoksulun mezar taşında yankılanır.

Bir yanda koca gökdelenler yükselir gururla,
Diğer yanda çürük gecekonduların gölgesi,
Ve bir annenin nasırlı elleriyle sardığı yaralar,
Aşksız, umutsuz bir sevda gibi uzar da uzar.
Çocuksu düşler, kocaman bir kabusa dönüşür burada,
Sanki zincirler paslanmış dağların eteklerinde.

Yedi kat yerin dibine gömülse de feryat,
Dilimize vurulmuş kelepçeler, suskun değiliz.
Çamura bulanmış hayatlarımızla yine de,
Dik dururuz; başımız dimdik, gözler kararlı.
Her sabah tırmanırız bu canımıza kasteden yokuşları,
Biliyoruz; bizi ezenleri de boğacak bu keder dolu rüzgar.

Bağırsam, yankı bulur mu şu taş duvarlarda?
Belki de gözyaşlarımla söndürürüm yanan haksızlığı,
Ellerimde kesik, umutlarımda yara,
Bir başına; dikili, mağrur, yılmayan o halk.
Kötülüğün demir kapıları bir gün aralanacak,
Ve biz, alnımızda güneşin sıcaklığı, özgürlüğe yürüyen.