Gri Şiiri - Devrim Sagueb

Sensiz kalmak beni öldürmüyor, yaşatmıyor, aglatmıyor.
Duygularımı kapattım. Artık ne hüzün var, ne de sevinç.
Sensizliği açıklayabilecek tek bir renktir.

Gri.

Yağmurun çekilmesinden sonra yarı ağlayan sokakların, betonun grisi. Terkedilmiş bir inşaat gibi, bekçi köpeği bile olmayan, savunmasız ve hüzünlü.

Sen hiç birşeyde yoksun. Sızamadın her tarafıma. Sadece parlak ışığın aydınlattı herşeyi.
Mavi daha derin, yeşil daha canlı, sarı daha sıcak, kırmızı daha da ihtiraslı oluyordu.
Güneş battı, birdaha doğmamak üzere, ve renkler öldü avucumda. Boş bir çocukparkı, duyulan bir tek bırakılmış salıncağın gıcırtısı.

Sana dokunmadan kokun sinmiş tenime, ve sigara dumanı ölümsüzleştiriyor seni gönlümün sivri kayalıklarında. Her nefes alışımda içime kitlediğim ışıldayan hazine daha da batıyor derinlere. Ve her nefeste kayıplara bir adım daha yaklaşıyorsun.

Nefes almanın pişmanlığıyla içimdeki güneşi doğduramamanın hüznüyle siyaha kapatılmaya dargınım.

Sensiz kalmak beni öldürmüyor.
Tacını takıyor bu renksiz dünyanın karanlık kraliçesine.