Gri Şiiri - Ferhat Bülbül

Sen bilmezsin sensizken bu şehri,
Nasılda harabeye döner grileşir sokakları.
Kuşların kanat çırpışı sessizliğinde,
Kaldırımlara anlatırsın yalnızlığını
Geceler acımaz ruhlara, hep hasret hep acı
Boş tavanlara dikersin bakışları.
Yaşamın nefesten ibaret olduğunu hatırlatır yokluğun
Renkler solgun, yabancı bakar gökyüzü.
Kaçarsın hiç durmadan içindeki yalnızlıktan
Çocukluğuna koşarsın
Senin yanındayken en çocuk oluşuna...
Ama nafiledir çırpınışlar
Sen bilmezsin sensizken bu şehri,
Umutsuzluk, sensizliğin yoldaşı
Prangalar vurulmuş ruhuma, özlerim, susarım...
İçimdeki ayinlerin ardı arkası kesilmez
Harcanıp kurban edilir ömürler, bir nefeslik kokuna
Her gece ölür her sabah yine doğarım
Sen bilmezsin sensizken içimde ki seni
Bin ömür yaşasam bin ömür yine saklarım...