Granitten Gecenin Aynaları

Granit yürekli o gecenin sessizliği çökmüştü yüzüne
Neon ışıkları rüzgarlı geceyi süzüyordu dalgın
Bir kulede iki ayna arasına asılmıştık yüz yüze
Helecanlar içindeydin o an ve sanki bana dargın

Hangi melâl vurdu seni Nora, neden ağlıyorsun?
Büsbütün yüzüstü bırakılmış hayat kıvılcımı saçıyorsun
Suskun yalnızlıktan ve sonsuz yabancılıktan kaçıyorsun
Hayal köprümüz yıkıldı ama rüyalar yıkılmaz unutuyorsun

Nora’nın gözlerinde sönmüş hayatlar yüzüyor
Elemler ve gamlarla dolu hazin maziye dönüyor
Derin uçurumlar üstünde çakan gümüş yıldız
Bir kurtuluş âvâzesi fırlatıyor ve derinlere düşüyor

Düştük beraber Adem ve Havva gibi yeryüzüne
Kapanmaz bir yara gibi işlendik arzın her yüzüne
Ama vurulduk düşerken yaşamın murdar düzüne

Dertlerinde yoruldu vicdan, zaman eridi tenimizde
Yüreklerimiz birbirine hasım rüzgarların nefesinde
Olsun be Nora, varsın böyle olsun hepsi
Bak yan yana yatıyoruz yine aynı âsûde makberde