Bir ömür geçti belki, adını anmadan,
Ama her nefesim seninle doldu, usulca.
Bir yaprak gibi düştüm rüzgârlarına,
Taşıdın beni bilmeden, varoluşun uçurumlarına.
Kim bilir hangi çağda sevdim seni,
Zaman dediğin, yalnız bir gölgeydi.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta