Gözyaşıyla yoğrulan Toprak

Bu toprak, ne çok ağıt bilir,
Her damlası acıyla sulanmış,
Her taşında bir hikaye,
Bir kök, bir can, bir umut saklı.

Yüzyıllardır döner bu çark,
Kara bulutlar çöker başımıza,
Ama bak, biz hala buradayız,
Kök salmışız, dal vermişiz karanlığa inat.

Çocuklar büyür gecenin sessizliğinde,
Babaların yokluğunda, annelerin göğsünde.
Her adımda bir iz bırakırız bu yolların taşına,
Her adımda biraz daha ağırlaşır yükümüz.

Dağlar bilir bizim türkülerimizi,
Yollar anlatır kavgamızı fısıltılarla,
Bir başkaldırı var her nefeste,
Her solukta biraz daha bilenir kılıcımız.

Ey dost, biz çiçek açarız ateşin ortasında,
Kül oluruz ama asla sönmeyiz.
Bir gün gelir, rüzgar döner,
Ve biz, gözyaşıyla yoğrulan bu toprakta,
Yeniden filizleniriz.

Bir bahar gelecek elbet,
Gözlerimize dolacak ışık,
Ve biz o gün, kırık dallardan taç yapıp
Zafere yürüyeceğiz.