Gözyaşının Kuyusundan Doğan

Gözyaşlarım toprağa düştüğü an,
Kurak çöllere inat,
Çatlamış toprak bir iç çekişle titredi
Her damla, karanlıkta yolunu kaybetmiş bir nehirdi
Sessizliği delip geçen bir kök oldu
Kendi yatağını kendi elleriyle kazdı!
Taşları deldi, kayaları yardı, yerin altında gizli bir denize ulaştı
Çünkü biliyordu;
Gözyaşları toprağa düşünce çiçek olur!
O çiçekler ki; kökleri acıya, taç yaprakları güneşe uzanırdı…

Sonra o çiçekler konuştu, sessizlik dağıldı
Rüzgârın diline takılan her tohum, bir harfe dönüştü
Fırtınanın göğsünde savrulan kum taneleri,
Mısraların ilk hecesi oldu!
Çölün ortasında yükselen bir çınar gibi,
Gövdesinde bin yılın hüznü,
Dikenlerinde acıyı, taç yapraklarında umudu taşıyarak,
Dallarında taze bir direnişle haykırdı
Boşlukta yankılandılar
Sessizlik sese dönüşünce şiir olur
Ve her yaprak, düşerken bir dize yazdı kumlara…

Bu dönüşüm ki;
Volkanın lavını pırlantaya çeviren zamana benzer
Sancıyı sanata, kırılganlığı kudrete dönüştüren!
Yalnız başına kazdığım o kuyudan çıktığımda,
Avuçlarım çamur içinde ama gözlerim yıldız doluydu…
Çünkü en diplerde gördüm
Toprağa karışan her damla gözyaşı,
Sessizliği delen her çığlık,
Kendi iç denizime ulaşan bir nehirdi!

Şimdi eğil ve dinle çölün sesini
Orada, kum tepelerinin ardında,
Benim gözyaşlarımla beslenen bir vaha var
Kaktüsler fısıldıyor rüzgâra
“Gölgeyi beslemedik ışığı kazdık topraktan!”
Ve her sabah,
Dikenlerinin ucunda parlayan çiğ taneleri,
Sessizliğin mezarından sızan şiirlerdir…
Çünkü gerçek olan şu
Ben o sözü söylemedim
SÖZÜN KENDİSİ OLDUM!
Gözyaşm çiçeğe, sesim şiire can verdiğinde,
Çölün kalbinde bir devrim uyandırdım!