Gözyaşım Akar! Şiiri - Ahmet Kara 4

Şöyle bir baktım da, halleri mahzun
Canlar ağlamışta, gözyaşım akar.
Bülbüller feryatta, gülleri mahzun
Dertlerim olmuşta, gözyaşım akar.

Cefası bitmeyen, benim yurdumda
Göklerde çığlıklar, çoktur derdimde
Gelene geçene, haber sordum da
Depremler almışta, gözyaşım akar

Elbette hayatta, vardı muradın
Gözlerinde korku, Melek’ti adın
Karanlık sabahta, kırık kanadın
Çaresiz kalmışta gözyaşım akar

Dediler kadermiş, böyle sayalım
Mezarmış evlerde, utanç duyalım
Bebekleri gördüm, nasıl kıyalım
Masumlar ölmüşte, gözyaşım akar.

Göremez gecede, sağından solu
Karanlıkta baksa, bulamaz yolu
Kalmış enkazlar da, canlarda dolu
Çiçekler solmuşta, gözyaşım akar.

Hassasi kederli, söyler uzakta
Kalmadı umudu, sanki tuzakta
Bu nasıl bir halde, kaldı batakta
Kendini salmışta, gözyaşım akar!