Gözü Olanımız Görüyordu

İnsanoğlu ihtiyaçtan kürkü sardı bedenine.
Hayatta kalmak içinde et yedi.
Ateşi ısınmak için buldu,
Kimseyi yakmak için kullanmazdı.
Ta ki menfaat, tamah, hırs,
Güç ve para, araya girene kadar.

Hırsını kontrol edemeyince Ademoğlu,
Lanetlediği şeytana döner birden.
İçinde barındırdığı kötülükler,
Meydana çıkıverir aniden.
Uğruna can veren kardeşinin,
Tenine bakar, asar.
Irkına bakar, keser.
İnancına bakar, yakar.
Düşüncesine bakar,
Zindanlarda çürütür körpecik bedenleri.

Medeniyet geldi diye sevinmiştik.
Doruğundaydı sevdamız.
İnsanı Yaradan’dan ötürü, hep sevdik.
Seveceğiz de onlara inat.

Uyutulup, param parça olsak ta,
Gözü olanımız görüyordu.
Hayvanların hemcinsine yapmadığını, yapıyordu.
Allah korkusu ve insanlıktan yoksun,
İnançlarımızı menfaatleri uğruna istismar edenleri.

Petrol ve erk için;
Kan gölüne çevrildi coğrafyamız,
Oysa Filistin de katledilen bebekler bizim.
Suriye de kesilip, yurdundan sürülen de biz,
Irak ta parçalanan bedenler,
Yurdumda toprağa düşüp,
Şahadet mertebesine erenlerde biziz biz.

Yüreğimi acıtıyor, izlenmek.
Kimedir o insan hakları?
Her şehit haberi alındığında.
Ciğerim pare pare oluyor.
Sokaklarda yaşanan sefaleti.
Güpegündüz, yapılan kıyım ve vahşeti.
Ben görürüm de, nerede Birleşmiş Milletler?
Nasıl, neden görmez, kör olası medeniyetler?

Defne; 05.08.2015