Gözlük Takmak Şiiri - Şerife Çoban

Ozi çok akıllı, güzel de bir çocuktu.
Ama siyah gözleri birazcık bozuktu.
Babası götürdü göz doktoruna onu,
Doktor gözlük verdi,” hep takmalısın bunu. “

O günden sonra Ozi utanmaya başladı;
“Gözlüğü takmam “diye bağırarak ağladı.
Korktuğu için arkadaşlarının dalga geçeceğinden,
Çıkardı gözlüğünü okuluna giderken.

Annesi hep uyardı ”utanma gözlüğünden;
Bir gün yolda düşersin önünü göremezsen.”
Babası ikaz etti “gözlüğünü çıkarma,
Gözlerin çok bozulur, bunu sakın unutma.”

Ozi kulak asmadı, anne ve babasına,
Çıkardı gözlüğünü bulduğu ilk fırsatta.
Gözleri gittikçe daha da çok bozuldu,
Kitaptaki yazıyı yanlış yunluş okudu.

Okulda da dersleri gittikçe kötüleşti,
Oyunlara girmedi, iyice asosyalleşti.
Akşam eve dönerken çukuru göremedi,
Düştü, çok canı yandı, kafası gözü şişti.

Sonra kendi kendine düşündü, ” böyle olmaz;
Bir yol bulmalı ama gözlük takmamak olmaz.”
Hayâlinden geçirdi herkesin güldüğünü,
Evden çıkarken yine çıkardı gözlüğünü.

Bir gün tam evinden okula gidiyordu;
Yolda taş zannederek kirpiyi alıyordu.
Feryat figan bağırdı, acıdan çığlık attı,
Kirpinin dikenleri parmaklarına battı.

Aradan zaman geçti, Ozi endişeliydi,
Okula gitmek için hemen giyinmeliydi.
Arkadaşlarım benimle dalga geçer diyerek,
Çıkardı gözlüğünü hem de istemeyerek.

Uzun uzun düşündü, gözlük takmalıydı.
Gözlüklü gidecekti bu kez çok kararlıydı.
Tam köşeden dönerken arkadaşını gördü,
Ani bir kararla yine gözlüğünü çıkardı.

Alay ederler diye gözlüğünü takmadı,
Yolda iki metrelik bir yılana rastladı.
Ne güzel bir sopaymış bunu alayım derken,
Arkadaşı Serhat onu, yakaladı enseden.

Ozi o gün çok korktu, gözlerini anlattı.
Serhat ne var ki dedi, “babam da gözlük taktı.”
Bundan sonra Ozicik birazcık rahatladı,
Başından geçenleri herkese açıkladı.

Böylelikle sonunda Ozi öğrenmiş oldu,
Gözlük takmalıydı, zaten gereken buydu.
Gözlüğünü takarak gitti artık her yere,
Bütün olup bitenler ibret oldu Ozi’ye.