Gözlerinin Sürgünü Şiiri - Ahmet Çiçek

İsli camlar ardında sessiz acılarım vardı
Ömrüm katre katre buhar olur akardı
Neden sonra dağılır ruhum; titrer, üşürüm
Hasretin yangın olur yüreğime dolardı

Gözlerinin sürgünü bahtıma kara kıştı
Bu sürgün eşiğinde can damarım sıkıştı
Damarımda kan, gözümde dökülen yaştı
Yok ağlamıyorum hasretin gözümde taştı

O ıssız tenine usulca uzatsam ellerimi
Kirpiğinle temizlesem kirlenmiş denizimi
Islak bir rüyada kimler çaldı yüreğini
Bırak kalsın göğsümde uyuyan ellerini

Kırk yıllık bu ömre kefen biçmişim
Ağlar, kör kuyularda Yakup olmuşum
Karanlık gözlerinde yalnız yürüsem
Yusuf’un zindanına talip olmuşum