Gözlerinin Sularımdan Çekildiğidir

suyumu bulandıran yüzünü izlemek ve dokunmak cüretim
yüzümün ovalarına beli bükülmez bir dinginlik katıyor
gün ilerledikçe ay tanrıçası yüzünün ve gülüşünün
bendeki tazeliğini yitirmesine engel olamıyorum

ve giderek silikleşen ince bir yol halini alıyor ellerin
ne yapsam parmak parmak azalıyor terli avuçlarımda
kendimi bir kuyusu kabul ettiğim şu yeşil vadinde
derinliğimden ve bana uzaklığından ıstırap duyuyorum

her telinde ayrı bir çocuğu emzdirdiğin saçların
mapus duvarlarındaki kader çizgileri gibi düşüyor alnıma
karnı tok sesler birikiyor boynumdan aşağısına doğru
eskiyen ve sessizliğine çığlıklar katan yine ben oluyorum

yüzüme bakıp beni solgun bir çiçeğe benzetmen
babamın eve yorgun gelişlerini anımsatıyor bana
bir an babamın da beni gerçekten seveceğine inanıyorum
ve kısa sürüyor: ağustos sıcağının rehavetine kapılıyor inancım

yılgın acziyetim dudak uçuklatıyor tüm derviş dergahlarında
yine de -haziranda ölmek zor- baltasına sap olamıyorum
bir ağacın serinliğinde gözlerini düşünüyorum sonra
bana iyi geleceği şüphelerine bıçak çekerek

ağzım daha da ıslansın diye ağzının ıslaklığından
her defasından dilimi aynı yerden doğrayan ve kanatan
beni kendi gönül otağımdan günahlarımsız kapı dışarı eden
o bıçak sırtı ıssızlığını istemeden de olsa tekrar hatırlıyorum:

meğer gözlerinden başka bir şeyin yokmuş senin.