Gözlerinin Şehidi Şiiri - Mahmud Uzun

Kutlu bu günün gecesiydi o vakit
Dünyayı gördüğüm mahcup bir resim
Yaşamak neymiş anladığım garip an
“Unutmak” özüne giderken o yerde
Senden önce ne birikmiş ne hasretmiş
“Varmak” senin gözlerinde olmakmış
Sineme kattığım rüzgarların sözlerinde
Senin dalga dalga saçlarını dinledim
Yetim köleleri duman eden gecelerin
İstiklali yeşerttiğini ben saçlarında gördüm

Ey benim vuslata hercümerç olmuş yağmurum
Vur! Zihnimin yanılgılı kavuşmak heyecanına
Ben imkansızı sende buldum, ben kayboldum
Gözlerinde yaşayan o kainatın asudesi
Mahzun boynuma gözlerinden kalan izdir
Esrar sensin, giz sen, kaybolan benim gözlerinde
Gözlerin, yetim bir çocuk hikayesidir arta kalan her savaştan
Öyle masum, öyle bir beyaz ki; gökyüzüne çalınan
Gözlerin, gözlerime ölümü getirdiği yerdir artık
Karanlık artık aydınlık kadardır bendimde
Bir gece vaktini beklemiyorum artık seni görmek için
Sevgi hasleti ne kadar cesaretli ise gözlerine yakışan
Ben o kadar korkuyorum senden
Vardım sana, şimdi kaçıyorum
Gözlerine varmak için bakmıyorum sana
Görmüyorum seni artık, ölümü hatırlatan gözlerin için
Kavuşmak mümkün değilse gözlerine
En sessiz hali ise yeryüzünün ölüm!
Ben ölümü seçiyorum gözlerinden sıyrılarak

Mağrur bakışlarının ardından gülersen sen eğer
Hiç bir bahar daha çiçek açmaz bahçemde
Gülüşün, kurtuluş hikayesidir her isyanın
Şimdi ben hangi toprağın şehidiyim, bilmiyorum!
Hangi bahar çiçek açacak makberimde?
İstemem gülüşüne bezenmeyen çiçekleri