Gözlerinin İçinde Olamadım

Seni görmek, seni bulmak ve nefesinin yüzüme vurmasını duyumsamak için her geldiğimde, incinmişlik ve yamalı yürekle geri döndüm gölgenden.

Karşımda duran ve bana bakan sadece gölgen, bedeninin bana dönük olması ve gün ışığıydı. Her ne kadar yanımda olsan da; ruhun hiç göremedi yüreğimde ki gülümseyişlerin nasıl takılı kaldığını boğazıma. Evet düğümlendi boğazım, nefesim kurudu, ruhsuzluğunun acısı sardı tüm sevgiye dair besilerimi.

Ama belli ki buda yetmedi. Hala belki diyorum bir an olsun içten, benimseyerek bakar, hala baktığı yerde beni arar. Belki diyorum; bir ses beklerken senden her seferinde, sessizlik duvarından dönen sesimi duyar. Ne kadar belki desem de, gelmek için attığın her adımda iki katı geri çekilmelerin yıktı götürdü içimde kalan sevileri. Kimseye güvenemediğim, ama en az güvensizlik duyduğum sen, bana hüzünden daha çok yakışanı da öğrettin umarsızlığınla. Sana ulaşmaya çalıştıkça senin için loş bir gölgeden ötem yokmuş öğrendim.

Bir kez olsun kendime kendimce yaşayayım hayatı dedim, gecenin dipsizliği eşliğinde şarkılarda pansuman yaptım ruhuma. Bana yakışanın yalnızlık olduğunu öğrendim sayende. Sevgi terazisinde tartılamayacak kadar sevimsiz, ruhuna inilmeyecek kadar ruhsuz olduğumu da öğrendim sükût bulan coşkularımda.

Sana her yazdığım kalem darbeleri kağıda değil tenine dokundu. Ama beni göremedin ki bunu da göresin. Hani karşımda duran gölgene ait gözlerinin içinde olamadığım zamanlarda, hep sana uyumadan önce fısıldadığım vasiyetim ‘bendeki seni öldürme’ oldu. Ama sanırım bunu da DUYAMADIN...

LEYLA KARKAR