Gözlerindeki huzur Şiiri - Murat Ülkü

Gözlerindeki o kadim huzur hangi kışa yenildi?
Saflığım bir kalkan değilmiş, açık yaram mısın?
Eskiden rüzgârla savrulan o tozlu anılar,
Şimdi önümde aşılmaz, devasa duvarlar...
Kavgayı tek kişilik oyun sanıyorsun kalbimde;
Sen hırsına yenildin, bende hüzün sağanak...

Beni bu kavgayla eksilteceğini mi sandın?
Hırsın, ruhumdaki o derin çukurdan besleniyor.
Sen vurdukça ben kök salıyorum uçurumlarına;
Öyle bir kördüğüm ki bu; ne çözülür ne kopar,
Ben ölmeden sen bu gölgeden kurtulamazsın.
Nefretin bile artık benim varlığıma muhtaç,
Kaçmaya çalıştığın her sokak, sonunda kapıma çıkar...

Gözlerindeki o eski huzur hangi denizde boğuldu?
Fırtınada kırılsam da ibrem hep seni gösterir.
Sen vurdukça ben sana daha sıkı tutunuyorum,
Çünkü bilirim; hırsın geçici, bendeki bu sızı baki.
Seni her yaranla, her öfkenle, her enkazınla;
Seni senden daha çok, yine ben kuşanıyorum.

Vazgeçmek kolaydı, ben zoru; yani uçurumu seçtim.
Kavgaların isinde o sönmeyen ışığı bir ben gördüm.
Sen benden gitsen de ben senden asla eksilmem.
Son nefesime kadar gölgem gölgene dolanacak,
Sen ne yaparsan yap, kalbim senin tapulu mülkündür;
Seninle var oldum, seninle yok olmayı seçtim.

Ben her şeye rağmen seninle tamım, seninle sağım,
Mühürlü dilinin kilidini sabrımla kanatırım.
Karanlık çöktüğünde sakın arkana bakma;
Dualarım bir zırh gibi sarar her gece tenini,
Sana uzanan her dert önce benim sinemi yırtar.

Gelecekse bir keder, senden önce bana uğrasın,
Senin yüzün gülsün diye ben bin kere kül olurum.
Yeter ki nefes al, senin soluğun dünyaya bedel;
Yoluna feda olsun bu can, bu kor, bu ömür,
Sen baharı yaşa, ben senin yerine kışı giyinirim...