Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
harikaydı öylesine güzel anlam yüklüki hayal edebilen canlandıra bilen yanındaymış gibi sevgi sözcükleri yetersiz sevgime diyen bu kocaman yüregi kutluyorum saygılarımla
Seni tasvir etmek için kelimeler yetmez,
Sadece sana bakıyorum, seni görüyorum
*/* ne kadar güzel ifade etmişsiniz kaleminiz daim olsun..
Göz her nedense herşeyleri içinde gizliyor..Tebrikler.
aklın lallığı!
tebrikler hocam..
aydın kalemınıze ve yuregınıze saglık saygılarımla
gözler bir yaşamın bitip bir ömrün kaynagıdır manasında içten dizelerdi selamlarr
Hüzünlü ve güzel şiirinizi tebrik ediyorum.
candan tebrikler şehmus bey bu duygusal ve güzel şiirinize saygılarımla
Gözlerindeki Bakışlar
Seni hayal ediyorum zihnimde gözlerim kapalı,
İşte karşımdasın dur öyle kal.
Başımı kaldırıp sana bakıyorum,
Göz göze geliyor bakışıyoruz seninle.
Gözlerinin koyuluğuna vuruluyorum
Ve karanlığında aydınlığı buluyorum.
Bir melek gibidir duruşun,
Gözlerindeki anlamlı ifadeye dalıyorum,
Meltem gibi içime serinlik veriyorsun.
Yüreğime süzülmek için yol ararken,
Bütün güzelliğini bana yansıtıyorsun.
Bakışlarınla bahar kadar ılık ve tazesin.
Sevda saçıyor gözlerin,
Cihandaki güzelliler toplansa bir yana,
Senin gözlerinin güzelliğine değişmem.
Gülümsüyorsun bana,
Dudaklarındaki tebessüm yüzüne yansıyor,
Yaşama tekrar doğduğumu hissediyorum.
Seni tasvir etmek için kelimeler yetmez,
Sadece sana bakıyorum, seni görüyorum.
Vazgeçiyorum sözcükleri ardı sıra dizmekten
Bu anı bozabilir diye korkuyorum.
Konuşmuyorum sustum karşında.
Sadece seni seyrediyorum.
Sen başını eğip düşünürken önümde,
Bir tek sana muhtaç olduğumu hissediyorum.
Düşünceli halinle seni seyrederken,
Gecemin yalnızlığına seni davet ediyorum.
Mehtabım ol gel aydınlat gecelerimi diyorum,
Ancak çok uzağımda olduğunu fark ediyorum.
Şehmus Kartal
GÖZLER SEVGİYE DAİR TÜM GÜZELLİKLERİ BİZLERE YANSITMIŞ VE SUNMUŞTUR...YARALI BİR ÇALIŞMA ...BEĞENEREK OKUDUM..
KUTLARIM SEVGİ DOLU SAYGIN KALEMİZİ...TAM PUAN 100...AKÇAYDAN SELAM VE SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Güzel bir sevda şiiriydi..Kutlarım.
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta