Gözlerin Vurdu Beni

En önce gözlerin vurdu beni
Karanlığı eze eze bakışın
Tek yitiğim senden ayrılığımdı
Bir bilsen
Bu yağmurlu Herne sokaklarında
Şehrin tenhalığına saklanmıştı yüreğim
Sen yoktun yanımda, hayalin vardı
Gece vardı. Yağmur vardı. Yalnızlığım vardı.
Boyna yürürdüm bu sokaklarda
Endamını ararken belli belirsiz
Aklımı esir eden
Gözyaşlarımdı

En önce gözlerin vurdu beni
Avuçlarıma hüznün cesareti müptela
Suskunluğun bana en yakışan haliyle
Penceremden bakarım bu şehrin üzerine
Güneşi özlemem, vallahi...
Seni özlerim yine
İçimde müebbet bir yalnızlık. Bir ateş. Bir har.
Boyna düşünürüm seni Herne’de
Ne upuzun yollar, ne suskun insanlar
Ne de
Yemyeşil parklar oyalar beni
Gözlerinin hayali kadar

En önce gözlerin vurdu beni
Gülüşünü hatırlarım nedensiz
Şehrin yağmurlarıyla tek başıma tanışmaya cesaretim yok
Seninle birlikte yürümeyi özlerim
Sesin değer kulaklarıma ya da yüzün ayan olur
Bu dik çatılı balkonsuz evde
Bir hayalet şehir saklı durur gözlerimde; kül rengi suskun
Dudaklarım aşinayken senin şarkılarına
Bu gece de yıldızlara gizlenir umutlarım
İsminin her harfinden
Gül ve çiçek siluetleri çizerim yine
Herne’den gökyüzüne...

Ağustos 2014, Herne/Almanya