Gözlerin. Şiiri - Mustafa Asım Çankaya

Bana umut veren gözlerin olsa,
Beyoğlu geceleri aydınlanırdı.
Bir de sarhoş eden öpüşün olsa,
Beni gören herkes ayyaş sanırdı...

Mahzun ve mağrur,tatlı bakışın,
Gözlerimden gönlüme girip,akışın,
Kışın ortasında beni yakışın,
Külümü görenler bittim sanırdı...

Ya o elma gibi al al yanaklar,
Unutulmaz,şahane,kiraz dudaklar,
Şefkatle sarılan sıcak kucaklar,
Bizi gören alem evli sanırdı...

Yumuşacık tenin,sönmez ateşin,
Gündüzleri gölgem,gece güneşim,
Nasıl kıyaslarım ki,var mı bir eşin?
Seni gören birisi,melek sanırdı...

Peki ya gizli güzelliklerin,
Beni deli eden özelliklerin,
Bembeyaz,tertemiz gelinliklerin,
İçinde seni gören,çiçek sanırdı...

Sonra bir de ruhun var,narin ve ince,
Bin birini dağıtır,ümit bitince,
Ruhundan kopan ateş,kalbe girince,
Alevimi görenler,yandım sanırdı...