Gözlerin Şiiri - Ömer Kaan Bilgin

Gönlüme girdiğin ilk günden sezdim,
Cinâyet cürmüne mâil gözlerin.
Sevdâmı katleden vakâyı çözdüm,
Olay yeri, gönlün; kâtil, gözlerin..

Baktıkça büyümez, hep küçülürdü.
Kaçmak için bin bir sebep bulurdu.
Ben hâriç herkese bahâr olurdu,
Bir tek bana kıştı yeşil gözlerin.

"Sev." diye yalvarır, sonra giderdi.
Gönlümü kendine meftûn ederdi.
Mâdemki meşgûldü, niye çağırdı?
Sevmeye müsâit değil gözlerin.

Sen, ilhâma yol açmakta mâhirsin:
Yazılması helâl olan şiirsin.
Sen, Resûl'ün methettiği şehirsin:
Her türlü şerefe nâil gözlerin...