Gözlerime Mıhlanan Sahne ve Belki De Ben

Küçücük bir çocuğum ben…
Kana bulanmış alın terleri,
Yıkık binalar,
Donuk gözler,
Solmuş tebessümler,
Etim, tırnağım ve kanım üstüne edilen
Satılık ifadeler arasında kalmış
Küçücük bir çocuğum ben…
Tam bir trajedi, kara mizah,
Bir zamansız yaşam çıkmazıdır bura.
Kadermiş düştüğüm bu panikteki,
Kaygı yüklü yokuşun kıyısındaki çırpınışlar.
Oyunum yolcu olmaktır çığlıkların sıcaklığına.
Çığlıklarım ateşedir, ateştedir;
Kör müsünüz? ,
Bakın hele, ölüm neden daim amadedir…
Hakikatse eğer bunca kavganız;
Odun olur bu bedenim bin bedenle,
Söz! Ruhumsa ateşperest kızıl bir sırça…
Bir ayinler sentezine tutulmuştum,
Annemin sütünü delice içerken…
Gözlerim kapanırdı –sanmayın uykudan,
Başım dönerdi meleklerin kanatlarındaki karanlıktan.
Ümmiymiş meğer insanlık,
Yazılacak nice kavganın ter kokusu sinmiş avuçlarıma.
Annem sanırdım başımın ucundaki örtünmüşü
Meğer tarih sallamış gıcırdayan beşiğimi.
Tarih, insanı; insansa ölümü yazar.
Anam derdi:
“Türkü misali eylersek nazar;
Saz olur, söz olur sahipsiz mezar.
O dem berrak olur, pak olur
Bile çağdaş Sezar.”
Demekle kalınırmış anam,
Etrafımı çevirmiş binlerce aman!
Şahitliğe mi geldim ya beni, binleri yaratan!
Ey meleklerin itirazını bilen çamur deryası!
Bil ki insan,
Uzaklarda yaşar; adı içimde yaşar,
Kefensiz gömülür gün gün, nihayetimi yaşar…
Nihayetim aşikârdır... Bakın! Bakın!
Küçücük bir çocuk kalmıştır kıyısında,
Yakarak terk ettiğiniz bu acımasızlığın.
Kaşlarım çatıktır, cennetteyim; darağacımdır Tuba…
Ama ne cennete çağıracağım bir anam,
Ne de Haşr’a kaldıracak bir avazım vardır;
Susarak öğrendim kızmayı, kaderim denen ayak ile ele.
Ölümün gözlerime mıhlandığı şu yıkılmaz sahnede,
Kulaklarımda kaldı, 'yarın' denen bir yalan hikâye.
Oltama takılmadı,
Emzik ile yaşama dair bir bahane…
Ben gittim, ben bittim ama ölüm hâlâ amade…