Gözlerimde Açılan Yeni Kıta

Kırılmadım.
Deniz kabuğunda zamanı dinledim;
her dalga içime bir sır bıraktı,
kum taneleri gibi sessiz
ama asla kaybolmayan.

“Gülüşünün derinliklerinde
kaybolan bir fısıltıyım” demiştim.
Hatırlar mısın?
Sen hep gülersin,
kalbimde hissederim,
ve ben o gülüşte
bir yıldızın titrek nefesini ararım.

Dalgalar vurdukça
sessizlik adını taşır;
her taş, her köpük, her rüzgâr
fısıldar adını kulağıma.
Deniz senin adınla dalgalanır,
geceye yavaşça karışır.

Ve ben,
o kıyıda biraz daha kendim olurum;
zamanın ağacında asılı,
mevsimsiz bir rüzgârda sallanan
unutulmuş bir yaprak gibi.

Gecenin dibinde
yıldızlar usulca denize iner;
ay ışığı, suyun damarlarında dolaşır.
Sessiz yankı benimle konuşur,
her titreme senin adını taşır.

Her solukta
gözlerimde yeni bir kıta belirir;
sessiz bir şiirin kalbinde yankı bulur.
Fısıldılar, yıldızlar, rüzgâr…
sana dokunan,
beni seninle tamamlayan.

Ve ben,
her nefeste biraz daha seninle dolarken,
gözlerimde açılan kıta
zamansız bir gökyüzü gibi genişler,
sessizliğin yıldızlarıyla haritalanır.

Artık yalnızca senin adını yazarım
her yaprağa,
her dalgaya,
her titrek ışık kırıntısına.