Gözleri yoktu aslında Şiiri - Belgin Erturk

.

“iki ucu kırık kalemim görünmez şeyler çizerim”

yetmezse boğulurum yıkık denizinde
alıp başını yittiğin gün
ve sen sanırsın ki o an
tarumar rüzgarında gelir ardından
vakit ikindi sen kalabalık kuş sürülerinin kanadında
sıla türkülerinin içinden geçersin
üşüttüğün sözcüklerin kalbinden

yetmezse gerdanıma uykusuz merhabalar dizerim
atıp aşkını gittiğin gün
ve sen sanırsın ki o an
dağılmış et parçalarıdır yüzümden dökülen hüzün
dilimin ucuna birkaç küfür gelir
kaçarım dilimden kadınım utanırım
üstelikte yerin dibi derin soğuk tenha her yan kördüğüm

yetmezse tünerim her boş pencereye
ağlarken bırakıp gittiğin gün
ve sen sanırsın ki o an
hıçkırıklarımla koşuşurken
ipini koparan binlerce günah yağar patlayan nisanla
dudaklarıma bir fısıltı eğilir
gençliğim küçülür kundağına belenir
koynumda unuttuğun yalanların gelir aklıma
sırılsıklam sevmelerim
tek çiçekten bal almaya niyetsizliğin
dağınıklığım gelir
dağılmışlığım
korkum
elini yüzünü kirlettiğimiz o şehir düşer aklıma
bir bir geçer gözümden
gözümün önünden diyemiyorsam eğer
başka şey yok
kahve bir bakış yapışmış
perdesine kirpiğine rengine
binlerce ömre yetecek kadar çok beyazlık üşüşür o an saçlarıma
pusulam munzur olur abdestim nasip karasuya

“adım; şehir uykusu
uyuşuk, bitkin, hastalıklı, bir gün çeker giderim”

.