Göz ucuyla bakılan istasyon ve akşam,
Biraz mağrur ve haddini bilmeyerek
Uzanıp dokundu elime; titreyerek
Kadehten dudağa akarcasına
Dudaktan teni yakıp
Camlardan kayan, kanayan yağmur gibi susarcasına bir
sessizlikle
Öğrendi terk edilmeyi
Adını heceleyerek
Ve bütün yakamozlardan af dileyerek; düştü
Yüreğimin son kalesi...
Kayıt Tarihi : 11.1.2002 00:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!