Göz Delisi Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

Bilseler hâlimi;
Kim yakar ciğerimi?
Sanki kör kuyu,
Rengi de zifirî,
Dağlar yüreğimi, közler,
Talihsiz başım özler yâri.

Ceylanım işte bu kadar boncuk bakar,
Çeker beni içine de, içim geçer,
Kırlarda süzer beni gizliden, seker,
Tutsam birden elini,
Ürkerek kaçıp gider o gözler.

Nasıl da görmezden gelip koşar,
Sanki “tavşan kaçar, tazı tutar”,
Yâr sindikçe hasreti bana düşer,
Gözüm değmesin ona bir kez,
Gülüm solar, tez özlerim,
Hangisi daha manâlı bakar diye,
Bir sağa, bir sola yalpalar,
Dönme dolap olur gözlerim.

Böyle bir sevda delisi,
Serserinin teki bu gönül,
Bakar-kör bir şaşı,
her hâli de müşkül,
Yâr gelse,
Tutsa elimi,
Aşı olsa yüreğime can verir,
Âlemi yakar o kara kaşı,
Bilseler, ne ateşli sevgili,
Bir sallasa elini,
Ellisi de gelir.

Şimdi aklını yitirmiş geziyor bak,
Mahallenin delisi akşam vaktinde,
Çocuklara eğlence olur, bir hengame,
Kimse de onun gözlerine bakmıyor.

Bilirsin, çıkar derinden bir sebebi,
Hikâyesini dinlersin bir zaman gelir,
Sokakta gördüğün de onlardan biri,
Belki vurgun yaşıyor,
belki de sana düşkün,
Sense nispet yaparsın biçareye,
Gününü gün eder dünyada,
Hoyrat bakarsın bu deliye.

Sen var ya, sen;
Bu gözlerinle yani,
Ya vezir edersin dünya âleme beni,
Ya da rezil rüsvâ eylersin elâleme,
Yani, ömür törpüsü olur sevdam.

30.07 – 03.07.2008