Göz Aydınlığım Şiiri - Alperen Yılmaz

Açtım gözlerimi zifir kuyuya.
Bir yerden çıkagel, belir ne olur!
Dünyam dönüşüyor ziftten koyuya.
Gölgeler diyor ki delir, ne olur?

Görüşüm kapandı cevr-ü cefadan.
El ver sevdalına, ay aydın olsun.
Ne çıkar ki gelsen, tek bir defadan?
Beni de meczuptan sayaydın, olsun.

Sesimi duy, zaman ayır çağrıma.
Bunlar aşkın son çırpınışlarıdır.
Sen gidersen taş basarım bağrıma
Sevgin ömrümün tek mülkü varıdır.

Umursar mıydın ki emin değilim.
Cevrinin ruhumu kanattığını.
Yanıklık, kalbimde mutlak eğilim...
Kabul et yazgımı yönettiğini.

Güzergâhın üzre yol eskitirdim.
Açığa kavuşsun diye yalnızlık.
Bir düş kıyısında aklı yitirdim.
Niye peşimdesin, niye yalnızlık?

Koştum, sensizliği kâbus bilerek;
Ufuklar ahımla çınlar belki de.
Yankılar var kulağımda gülerek...
Beni çıldırtan da onlar belki de.

Ayak basmadığın bu topraklarda
Huzurun da izi yok, konforun da.
Ki adını sayıklarken art arda
Kayboldum bir acı anaforunda.

Kavuşamadığım göz aydınlığım!
Yıllara hüznümü akıtacağım.
Neden sonra geçerse baygınlığım
Öykünü herkese okutacağım.