Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
göz insan gizeminin esrarengiz aynası dediğiniz gibi çok şey saklayan sihirli kutular... manidardı üstadım tebrikler candan
gözden öte sözden özden öteyi düşünen gören ustaya saygılarımla yüreğine sağlık varol
Gözle ilgili ne çok şiir, ne çok söz vardır... Galiba beyitte 'göze gelme' işleniyor, bir bakıma...
Öyledir... Bazı gözler çok etkilidir, 'nazar eder' baktığını... Hastalığa, baş ağrısına, aksiliğe yol açtığı gibi 'can bile alabilir...'
Ya da şair, 'öyle bir göz ki,uğrunda can dahi verilebilir' demeye getiriyor, 'cana can kattığı' gibi...
Hoş bir beyitti.. Kutlarım Bilal Bey...
İŞİN ÖZÜ CANDA VE CANA BAKAN GÖREN GÖZDEDİR. İçinde gizli anlatımıya çok hoş bir beyit olmuş,KUTLARIM...
HARİKA KUTLARIM SELAM SİZE ÜSTAD
Göz bizim her şeyimiz. onunla yaşarız tanırız,görürüz severiz.böylesi güzel bir organımızı sayfanıza taşımanız çok güzel mutlu oldum.. şiir tadında kalın. tam puan + antoloji diyor selamlıyorum sizi...
Gözler kalbin aynasıdır sevgili üstadım.
Tam puanla kutluyorum. Saygılarımla
Göz vardır cana can katar
Göz vardır candan can alır
Bilal Özcan
gözle, bakışla ilgili her anlatım anlamlıdır. çünkü her şua bir anlamdır.
selam ve dua ile Sayın Abim,
bir bakıştan bizden olsun.
Bir Bakış...
Bazen gülbahçesidir,
Bazen gülün özü...
Ölüm döşeğinde helallık sözü.
Bir bakış anlatır bir çok şeyi.
Bazen yavrunun göğüs kafesinde,
Bir yürek olur,çarpar bir bakış.
Bazen şefkat deryasıdır,
Gark eder insanı sonsuz sevince.
Bazen ibretle tamaşa eder,
Kâinat bilmecesini,
Çözmeye çalışır, yaradılış gayesini.
Bazen bir hiddettir,nefretle dolar,
Yıkıcı bir nazarla, kin kusar bir bakış.
Bazen büyük dağlara nispet,
Vakardan uzak, kibirli bir duruş.
Mutsuz yüreklerde patlayan bir serzeniş.
Boşlukta görünmez dipsiz bir kuyu.
Bazen...
Veda zamanı,
Ayrılık sonu,
Vuslat anıdır, bir bakış.
Bazen... deşer yarayı hançer saplatır.
Bazen... masumdur,gönül titredir.
Bazen... heyecandır. yürek hoplatır.
Bazen... renktir,solgun benizde.
Bazen... mavidir,engin denizde.
Bazen... kör karasıdır,zifiri gecede.
Geceyi gündüz,
Engelleri dümdüz eder, bir bakış.
Fıtratı nurlu ise gözün,nurlu bakar.
Nurlu bakan göz, yüreğe akar.
Makbül olan;
Tevazu,hoşgörüyle bakmaktır.
Göz görür kör ise,
Asl olan kör gözle görmektir
Gönül gözüyle,gönüle inmektir.
Şükrü Aktaş
Göz var bakamıyorum Üstadım tebrikler,saygılar.
Muhterem kardeşim bu güzel beyit için sizi kutluyorum. Selam ve sevgilerimi gönderiyorum.++
Bu şiir ile ilgili 61 tane yorum bulunmakta