Gövdesi Ağacın Şiiri - Reşat Öztoprak

Bir ben miyim böylesine tutuşan
Yok mu uzaklarda bir kulak
Yankılanan şu sesimi
Dağlardan seke seke kendisine çarpan

Bıraktım bütün kanatlarımı
Düştüğüm son bulutta
Düşesiye bir ölüm-kalım şu yaşayasıya kavgada
Kırık aynadaki suretimde morluklar
Parmak aralarımda cam kesikleri
Kesiklerde toprakta dağılmış yansımalar
Ve yansımalar içinde bir yağmurdan arta kalanlar

Elimi verdim sessizliğin ince beline
Sızısı yataktan uyanır her sabah
Ve bir solgun yüz fırçalar
Asırlarda unutulmuş dişleri
Tükürüğünde kan damlaları
Tükürüğünde bir gecenin daha sancıları
Solmuş bir ağaç yarasından kanar
Ütülenmemiş bir gömleğin yakasında
Gövdesi ağır, gövdesi yorgun, gövdesi sessiz
Düşecek toprağa az kaldı düştüğü buluttan

Belki bir kök olu-verir bir tohuma el verip

Belki de bir buhar sessizce esen bir rüzgar

Bir kez daha vursam kendime-i-
Hep bu son dediklerim gibi
Belki
Çoğaldılar belkiler, nefes almak güç
Bu denizin derinliğinde
Açsam ağzımı tuzlu sular dolar sessizliğime
Sessizliğim bir kapı tokmağı
Ortasında sokağın gelenin gidenin el değdirip
Uyandırıp uyandırıp kapısını açtırdığı

Sorsam size soramam, anlatın derseniz anlatamam
Bir dua belki de hep benimle olan
İyi ama kötü, güzel ama acı
Yataktan benle, hep benle
Sessizlikle birbirine dolanmış yalnızlığıma uyanan