Göğe Tutunmak Şiiri - Seyrani Göl

Yorgun dizlerimle yürüdüm dikenli yolları,
taşların üstünde kanadı ayaklarım.
Ama içimde bir ses hep hatırlattı:
“Göğe bak, orada unuttuğun umudun var.”

Bulutlara astım düşlerimi,
rüzgâra bıraktım yaralı kalbimi.
Her yıldız bir işaret oldu bana,
her gece göğe yükselen bir dua.

Düşmek kolaydı,
tutunmak cesaretti.
Ben göğe tutundum;
ne toprağın karanlığına yenildim
ne de hayatın acısına.

Göğün mavisinde sakladım kendimi,
bütün karanlık günlere inat.
Ve öğrendim:
hayat, yere ne kadar düşersen düş,
göğe uzandığın kadar
senindir.
S.GÖL