Görünmez Adam Şiiri - İsmail Uysal

Bir pazar sabahına düştü kıvılcımların
Göğümü işgal eden yıldırım sancıları
Son cemreyle birleşip toprağa düştüğünde
Şehrindeki tüm yabancıları
Toplayıp karşına gülüştüğünde
Gözlerimde beliren kıvılcımı görmedin
İnsanlar nazarını bölüştüğünde
Güneş de çekip gitti,
Göğe kan ekti gitti
Bir pazar sabahında sonu geldi baharın
Kırağı çökmüş gibi yandığımı görmedin

Suskun bir çağdı, geçti
Yağmurlar yağdı geçti
Bekledim yavrusunu bekleyen ana gibi
Bulutların sanırım öfkesi bana gibi
Nazlı bir kısrak gibi süzüldün yol boyunca
Islandığımı görmedin
Güneş göğün koynuna saklanıp uyuyunca
Uyandığımı görmedin
Ey mah-ı tabanım,
Canım
Arzı endamın ile yakarken afakını
Mest ettin uşşakını
Kıskandığımı görmedin

Bir pazar sabahına düştü kıvılcımların
Şafağın doğuşunu muştulayan karanlık
Yedi renkli bir güne gebeydi anlaşılan
Kalbime pençe attı yedi başlı yaratık
Gömleğimden süzülen ılık, biraz taze kan
Göğsümden aktı geçti
Bir iz bıraktı, geçti
Canım seninken hala kanıma mı susadın
Canımla mı sınadın
Gülümsüyordun , acımı görmedin
O kadar aşikardı, o kadar ayan beyan
İsyanımı görmedin, İnancımı görmedin

Gözlerim doluyordu
Yüzün kayboluyordu
Anlamsızca şekiller çiziyordu ellerim
Hayal meyal hatrımda boynu bükük hallerim
Bir meşe ağacına sırtımı dayayışım
Bir pazar sabahının acı korna sesiyle
İçerden ağlayışım
Anlamsızca duygular içinde yapayalnız
Korunaksız bir çocuk
Zifiri karanlık kusmada ufuk
Göğün avlusu ıssız
Odalar penceresiz
Ardından bakakaldım, öylesine, çaresiz...
Son bir gayret adını andığımı görmedin
Adını andığımda yandığımı görmedin.