Gönlüme Şiiri - İsmail Uysal

Yarının sahibi var, kapılma gönül ye'se
Her zemheri içinde birkaç bahar gizlenir.
Kalbin mana katıyor aldığın her nefese
Kimbilir her niyetin kaç mercekle gözlenir.
Zira, dilin mahsulü yürekte filizlenir.

Gözleri yere bakar, gök kartalın olsa ne
Öyle ki gururlanır dünya benim sanırsın
Binlerce emir erin, köşkün, yalın olsa ne?
Gücünle, kudretinle, malınla sınanırsın
Müflis olma, hor görme insanı; aldanırsın!

Ey gönül! Sen aczinle kusur mu arıyorsun?
Günahkara "İlk taşı günahsız olan atsın."
Neyine güveniyor, yıkıyor, kırıyorsun?
Ki sen ahseni takvim sıfatıyla, sanatsın!
O halde dilin neden beytullahı kanatsın!

Özün toprak ve sudur, hala böbürlenirsin
Söyle nedir bu tavrın, İblise mi özendin?
Amelinde miskinlik, merhametçe fakirsin
Heybende ne bıraktın, tükendikçe tükendin
Esfeldeki de sendin, Cennetteki de sendin.

Yarının sahibi var, inşirah müjdeliyor
Her gecenin sabahı taze umuttur gönül!
Bak tohuma, azmiyle kayaları deliyor
Tövbe et, işlediğin cürmü unuttur gönül!
Yitmişse aşiyanı gülü mü arar bülbül!