Görev ve düşman Şiiri - Ömer Çetinkaya

Ağrı acı ızdırap,günlerimi doldurdu,
Esti bir deli poyraz,güllerimi soldurdu.

Ekledim günü güne,sabrettim her acıya,
Allahım(cc) nasip eyle beni haç ve hacıya.

Yapamadım çok zaman,ben kulluk görevimi,
Yanıldım affet Rabbim,Dünya sandım yerimi.

Nefis denen düşmanıp beni hep yanıltıyor,
Kulluk görevlerime hep bahane katıyor.

Ha bugün ha yarınla günlerimi çalıyor,
Nefis denen düşmanım beni benden alıyor.

Neye baksam hep menfii,hepsi cazip geliyor,
Nefis denen bu duygu,maddeye eğiliyor.

Yiyip içip eğlenmek,havasın sürdürerek,
yaşamana bak canım,daha gençsin diyerek.

Aslında ayağımın altını oymak işi,
İnan hiç beğenmedim bendeki bu gidişi.

Ama kendimi almam,ne mükün ne mudara,
Görerek kulak tıkar,benim attığım zara.

Hep bir yana tutuyor,benim yönümü böyle,
Doldurup taşamıyor yüreğimi sevgiyle.

Çok küçük şeyler ile hep beni oyalıyor,
Bir lokmanın peşinde hazinemi harcıyor.

Allahım'cc) sen kuvvetim,artır nefsim yeneyim,
Şu yalancı Dünyada görevimi bileyim.