Gören Gözler Şiiri - Levent Karataş Tefenni

Kadın bir objeydi gördüğüm göremediğim bir pencerede akmıştı gözlerime
Deniz tüm hışmıyla kabarmış bir kadın gibiydi görünüyordu güzelliğiyle
Etkilenmiştim o anki manzaradan ve sessizlikten güzel bir gece yaşanıyordu
Kalabalık görünüyordu sanki içerisi ama her nedense huzur dolu bir yaşam vardı

Düşü anlatmaklı idi mekan loş ışıklar ardında çalan yabancı müzik ile
Esrarı tüm çıplaklığıyla çağıldamakta olan bir med cezir dalgasıydı sanki
Yansımalar yaşanmaktaydı sahil üstünde bir görmez iki gören insanlarlarla
Fikrim depreşmişti susmak güzel olmaktı derinleri yaşatan buydu nafile

Uyandım uyudum uyur gibi yaptım sonra birde baktım ki yaşıyormuşum
İrkilmek istedim düşsel yolculuktan düştüm yolların özlem kokan düşselliklerine
Oyun oynuyordum cümlelerimin olmadığı bir mekanın içinde içsellik yaşıyordum
Gülüyordum kendime hani beni sen tanıma demiştin ya ben tanınmayandım o köşede

Nereye ne zaman gideceğini bilmeyen bir insan edası vardı istikbalin ışıksızlıklarnda
Vallahi demiştim biz değil siz değil kimler vardı ki görünmez yolcuların içindeki mekanlarda
Cevabı beklemeyen bir sual karşılıksız kalmıştı o gece loş ışığın altındaki saatlerde
Dost olan insanlar varmış bu dünyada seyir etmiyorlarmış gören gözlerde varmış sahi