tanıdık dünyayı ta baştan başa,
fakat kendimizi göremiyoruz.
el alem çıkarken aya güneşe,
bizse üç beş kerpiç öremiyoruz.
Okşamadık bir yetimin başını,
silmiyoruz ağlayan gözyaşını,
herkes kendi yiyor kendi aşını,
kırk aça bir ekmek veremiyoruz.
Gönül kuşu yükseklere uçuyor,
kendi arzusuna kanat açıyor,
bunca yıllar rüzgar gibi geçiyor,
dünleri bu günden soramıyoruz.
Böylemidir insanlığın gereği,
gönüllerde sarmıyoruz yüreği,
kayıp ettik edep erkan töreyi,
yitirdiğimizde aramıyoruz.
Kulak verin sümmnoğlun sesine,
nolur ortak olun dostlar,yasına,
hayat zembereği döner tersine,
Huzur saatini bulamıyoruz...
Kayıt Tarihi : 3.6.2012 00:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!