Gönüller Sultanı Şiiri - Latif Batı

Sen bahçelerde açan bir gül,
Bense dalında yavru bülbül.

Senin alıp verdiğin nefes,
Bana can veren kutlu bir ses.

Doğup dünyaya gelince ben,
Sen oldun bana ilk öğretmen.

Bir harf, bir kelime bilmezken,
Ben hepsini öğrendim senden.

Her an kol kanat gerdin bana,
Yaşarken hep muhtacım sana.

Beni hep koruyup gözeten,
Tıpkı bir melek gibisin sen.

Büyüttün beni hep şefkâtle,
Usanmadan baktın zahmetle.

Hastalansam acıyla doldun,
Bir gül gibi sararıp soldun.

Hep çiçek çiçek, yaprak yaprak,
Açılıp çözülen bir yumak.

Bütün dertlere şifasın sen,
En büyük tabipsin gerçekten.

Ayağına serilmiş cennet,
Allah'ın verdiği kutsiyet.

Cennetin yolu geçer senden,
Kusur etsem sorulur benden.

Cennete giremez hiç kimse,
Karşı gelip seni incitse.

Annem, canım, cananım, baştacım…
Dünyada benim tek ilacım.

Sen, damarımda dolaşan kan;
Sen, bana hayat veren can!

Sen bana hem ana, hem vatan…
Senin hakkın ödenir mi hiç,
Gönüllere taht kuran sultan?