Gönülden Sevdim Seni Ben Karaman Şehri

Sen beni nedense sevmedin gitti.
Sende mutlu olmaktı amacım bil ki;
Seni kirletenler sayende, benden kâr etti
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...

Bir köydün eskiden, şimdi bir modern şehir,
Hizmette yarıştık hep, etmedik tehir
Dereydin ırmak oldun şimdiyse nehir,
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...

Hizmet için yola çıktık bir kervanlık adamla,
Göl olur sandık olursa her birimizden bir damla.
Her hizmette acımasız yargılandık idamla,
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...

Kaldık tek başımıza Timurla Hoca misali,
Gerçekte aşmıştık oysa her bir hayali.
Allahın Rızasında bulduk bunca mecali,
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...

Yazları toz idi yolların, kışları çamur
Binalar görkemli, semtlerin mamur
Hizmette sınır yok, sanki bir yağmur
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...

Kızarım bazen de çekip gideyim derim
Gönlüme hep yeniktir çilekeş serim
Ak kâğıt üstünde bir kaç fikir eserim
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri

Bir dikili ağacına bile talip olmadım
Çölde kuduz çıktı gene yılmadım
Toprağından bir mezar yeridir muradım
Gönülden sevdim seni ben Karaman Şehri...