Gönül Yurdum Virane Oldu

Bin ah binde cefam var, geçmiyor acılarım
Şu yüreğim yaralı, bitmiyor sancılarım
Efil-efil esen rüzgârda boğuluyorum
Ben derdime ağlıyorum, çileme ağlarım

Ciğerim çok acıyor, derman fayda etmiyor
Aylar, yıllar oldu, gözyaşlarım hiç dinmiyor
Kâh Aras, kâh Munzur gibi çağlıyor gözyaşım
Ah kolum, kanadım kırık, yüzüm hiç gülmüyor

Ben yeşermeyen bir ağacın kırık dalıyım
Gönül yurdum virane oldu, ben yaralıyım
Ne bir bülbülüm, nede bir pepuk kuşum var
Hep dertli, hep bahtı kötü, şansı karalıyım

Bana tüm aylar gücük, dünya kardır, borandır
Karşı yüce dağların başı sistir, dumandır
Yemin olsun ne bir çiçeğim, ne bir gülüm var
Derdim çok, hangisine yanayım bu ne haldir

Benim ahım çok, vahım çok, ah ben ne edeyim
İçim yangın yeri, çok öyle kötü haldeyim
Ben dertle, kederle yaşayan Çobanoğlu’yum
Sanki mezardayım, sanki ben cehennemdeyim

20.02.2017
İstanbul