Gönül Yurdu Şiiri - Akif Furkan Karagöz

Şehirlerin ardında kalmış
Derin seyirdeki hatır
Niye ağlar ki incinmiş çicek gibi
Kepenk vurmuşken can aynama
Neden yine uyanır
Vuslatı arar gözlerim

Dinle, rüyamda
Yetim doğmuş bebekler,
Elleriyle parmağımı sımsıkı tutan,
Sana aşina kokan
Soğuk dudaklarıyla yanağıma
Öpücük konduran
Cennete yakın dünyaya uzak
O bebekler
Uyandırdı beni
Vuslatın sabahına

....

Bak uyandım

Gözlerimi ovuştururken
Yeni bir güne doğrulurken
Hayalinde gezdiğim yerlerde
Gölgem ilmek ilmek eridiğinde
Yuva ol bana,
Sığınayım gönül yurduna

Sen pencereden mahzun bakarken
Dalda kuşlar seni beklerken
Dağların seyrine daldığında
Yüzün sulara ayna olduğunda
Uyuyangüzel dağı seni kıskandığında
Yuva ol bana,
Sığınayım gönül yurduna

Ben düştüm yollara
Garip kaldım öz yurdumda
Bahar'ı doğuran gözlerinle
Tut elimden
Yuva ol bana
Sığınayım gönül yurduna