Gönül Sarayımın Sultanlarıyla Paylaşmayı ...

İnişler oldu hayatımda,
Ben çıkmayı sevdim.
Karabasanlar çöktü üstüme,
Çala kalem yazmayı,
Duygularımla harmanlayıp,
Dostlarımla paylaşmayı sevdim...

Karabulutlarla kaplı gökyüzüne bakınca,
Yağmurunu boşalttıktan sonra çıkan,
Gökkuşağının güzelliğine imrendim.
Yıldızlı bir gecede,
Mehtabı izlemeyi,
Bağıra çağıra şarkılar söylemeyi,
Kimseler yokmuşçasına dans etmeyi sevdim...

Olduğum gibi yaşadım ömrümce,
'Ben buyum, böyle kabullenin' diyebildim,
Kimileri güldü, dalga geçti benimle,
Kendi hallerine bıraktım, önemsemedim...

Hayatı bisiklete binmeye benzettiğim de oldu,
Sağlığımı kaybettim, kimi zaman sendeledim,
Yaşamı böylesine sevince,
Pedalı çevirmeye devam ettim, düşmedim...

Hayatta en büyük eğlencem,
Başkalarının asla yapamazsın dediklerini,
Onlara inat becermekti.
Hiç kimse benim iznim olmadan,
Bana kendimi değersiz hissettiremedi.
İşte sırf bu yüzden,
İçimdeki umut ateşi asla sönmedi...

Dolu dolu yaşadım hayatımı,
Tabiri caizse deli dolu.
Her ne kadar ağlayarak gelsem de bu aleme,
Yüzümde her daim gülümseme oldu.
Kimi zaman coştu gönlüm,
Kimi zaman duruldu,
Sevdikçe yaşamayı böylesine,
Her zaman oldum hayat dolu...

Sevgimin büyüklüğünü anlatmak mümkün değil,
Taşı usta elleriyle bezeyen heykeltraş gibi,
Bebeğini sabırla büyüten anne gibi,
Rehber olup ta dostlarıma deniz feneri misali,
Aydınlattım kimi zaman açığımdan geçenleri...

Kısacası ben;
Yeşeren tomurcuğu, açan çiçeği,
Fırından yeni çıkan ekmeği,
Tarlada çalışan köylümün alın terini,
Yeni limanları keşfetmeyi,
İklimime kapılıp ta mevsimime tutulan,
En kötü anlarımda yanımda olan,
Eğlendiren, güldüren, düşündüren, coşturan,
Gönül sarayımın sultanlarını sevdim...