Gönül rüzgarı Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Yanar isli fitilinin,dumanında ışığın.
Bitmesin diye hep dua eder aşığın.
Titreyen gölgende,akarken zaman.
Üflenen nefeslerde sönersin,her an.

Eriyen ışığın seven gönülde perde.
İsli alevinde soldu gönül,her yerde.
Karanlıkta yandın,eridin durmadan.
Bir nefes alsaydın,eriyip solmadan.

Yanan aşıklarına böyle mi ağlarsın.
Üzülme,benim gibi sen de yanarsın.
Sevgiler solmadıkça,atan kalplerde,
Sevgiye bulut çöker,yandığın yerde.

Gönülde üflenen tek nefeste söndün.
Üflerken sevinene,söndükçe üzüldün.
Eriyen göz yaşın,artık döndü sellere,
Gönül rüzgarların düşürdü seni dillere.