Gönül Kafesi Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Tırmandığım yokuşların,merdivenleri oldum.
Basamak gölgesinde,dinlenirken yoruldum.
Gönül dağında açan,tomurcuklarımı yoldum.
Alnımda süzülen teri ektim,tozlu yolun izine.

Kopardığım dallarda solan,dikende ağladım.
Dikensiz gül olmazmış,bülbüllerden anladım.
Kuruyan dallarında öten,serçelere yalvardım.
Konmadı öttükçe bülbüller,dallarımın üstüne.

Yüreğime akan kanın,dalgasında boğuştum.
Güllerin yaprağında gezen,acılarla buluştum.
Rüzgarın salladığı,dikenli gölgeme kavuştum.
Saçtım yolduğum gölgeleri,gecelerin yüzüne.

Şimdi viran bağlarımda,savrulur yapraklarım.
Bulutların gölgesinde,rüzgarlarımda yanarım.
Gözlerimden akan yaşla,çaresizce bakarım.
Dikensiz dalda ağlar bülbül,gönlün kafesinde.