Gönül Kırıkları Şiiri - Dinmez Er

Uykusuz geçmiş gecelerden
Yorgun bir nehir gibi akıyorum sabahlara
Uyumakla gönül yaraları şifa bulmuyor ki,
Çin seddi gibi sıralı dertler duruyor yerinde,
Kırılmış bekliyorum bitmişliğin kıyısında,
Ümidi kestim artık sensizliğin sonu yok!
İnanmıştım oysa sana ve aşkına,
Mısra, mısra yazdım şiir, şiir okudum ikinizi,
Ne yapsam, ne yana baksam bilemiyorum ki,
Keşkeler gibi ki’lerde çoğalıyor gönül kırıkları,
Boğazımda düğümleniyor dizeler…

Bir sessizlik, iki sensizlik haddini aşmaya başladı,
Durmadan içiyorum sabrım taşmasın diyerek,
Öyle bir yer etmişsin ki içimde,
Bana yer bırakmamışsın bende,
Şimdilerde zaman kötü, ortalık toz duman,
Herkeste bir gelecek kaygısı büyüyor çığ gibi,
Bende ki ise bekle, bekle gelmeyeceksin korkusu,
Cam kırıkları kadar can acıtıyor gönül kırıkları,
Farkında değilmiş gibisin sanki,
Ne çok karşılaşıyoruz seninle şiirlerde,
Umurunda değil geçip gidiyorsun,

Ölü doğuyor sözcükler dilimin ucunda kalıyor,
Yokluğunun her saniyesi ölüm sessizliği,
Adına yazılmış şiirlerin hıçkırıklarını duymuyorsun.
Kadehler, şiirler, gönül kırıklarıyla dolu,
Kahreden duygusuz bir ayrılık girmiş aramıza,
Sızmışım sızlamışım olmadığın akşamlarda,
Kalemimle dudaklarımla yazmışım sana,
Devrik cümleler, gözyaşı döken ihtiyar satırlar,
Kör kütük olmuş türküler söylemişim,
Sen bunları hiç bilmedin yalnızca şiir, şiir estin,

Gönül kırıklarını topladığım şu anda,
Gözlerim, ellerim kan ağlıyor.
Sen beni ağlatan ilk kadın,
Bir temmuz gecesinde doğum günüme beş kala,
Bu bir elveda değil,
Hadi hoşça kal!

Dinmez Er / Çeşme / 2017 / 07 / 22 /