Gönül Kıblesi Şiiri - Kemter Abdal

Koşturup dururuz, bir hiçin peşinde,
Zaman, çökmüş bir at şimdi, yorulmuş eşiğinde.
Sözler pul olmuş dillere, sevda süs niyetinde,
İnsanlık küle döndü; kimse dönüp görmedi hâlinde.

Ne kaldı o eski bahçelerin muhabbetinden?
Dostluk eridi gitti, bir selam çıkmaz dilinden.
Herkes kendi aynasında, kendi gölgesinin bendinde,
Yalnızlığın ordusu saklanmaz kalabalığın içinde.

Bir Kemter nefesi kaldı şu viran dağlarda,
Hak sözü ateş imiş, yanar bağlarda, çağlarda.
Varsın desinler deli bana, varsın desinler divane,
Benim kıblem gönüldür; inanmasa da cümle âlem, bahane.