Gönül İstilası Şiiri - Mertcan Güner

Bir ıhlamur gölgesinde rast geldim sana
Seni görüşüm kadar uluydu kendisi
Bedenim yerinde dururken, ruhum sana koşuyordu
Durmadan, yorulmadan

Ne kadar kendimde gözüksem de
Beni kaplayan sendeydi fikrim
Bir bebek gülüşü, belki bayram sabahı
Kayboldum iki dudak arası hizanda

Beni kimseler bulamıyor artık
Ne ismimle seslenenler
Ne de mahalle camisinde yapılan anonsla
Seni örtmüşüm kalbime

İnsanın kalbi neden soğuk olur ki
En içi olduğu halde
Neden atmazcasına donuk
Yaşadığını unutacak kadar sessiz
Olur ki